شهادت

چون در تدارکات گردان بودم...

گاهی به من می گفت:«یک کمپوت بده بخوریم!»

من هم کاغذ روی کمپوت را می کندم و درش را باز می کردم و بهش می دادم.

نمی خواستم بفهمد چه کمپوتی است...

همیشه هم کمپوت سیب بهش می دادم،چون کم مشتری بود...

آخرین شبی که با هم بودیم گفت:

«پسته بیار،کمپوت بیار،بیچاره هر چی داری بیار من بخورم.بنده ی خدا من شهید می شم دلت می سوزه!».

قسم خورد که شهید میشه.

من هم این بار کمپوت گیلاس و پسته و چیزهای دیگر بهش دادم.

گفت:«خب،حالا شد.شاید در آخرت یک خُرده بهت توجه کردم.امشب خوب به من رسیدی!» 

گفتم:«چون صبح میخوام برم خط دلم برات سوخت.»

گفت:«نه!میدونم برای چیه.»

دو سه نفر بودیم.از چادر زدیم بیرون و شروع کردیم به گریه کردن...

شب بعد،به یکی از بچه ها گفته بود:«من امشب شهید می شم!».

او هم گفته بود:«حرف مفت نزن !تو رو چه به شهادت؟»

گفته بود:«به حضرت عباس (علیه السلام) من امشب شهید می شم!»

آن برادر روحانی بهش گفته بود:«برای چی قسم حضرت عباس (ع) می خوری؟»

گفته بود:«چه کار کنم!تو حرفم را قبول نمی کنی.به حضرت عباس (ع) من امشب شهید می شم.

هر چی داری بیار بخورم که بعدن دلت نسوزه!».

شهیــــــد شد...همان شب!