شهید رضا قندالی

هر روز کار تازه ای می کرد و بچه ها را شاد نگاه می داشت...

بعد از ظهر بود که من و او در یکی از چادر ها بودیم.

خبر رسید که شب بعد از نماز در حسینیه دعا برگزار می شود.

گفت:میخوای امشب برای همیشه یادت بمونه؟

گفتم:چه نقشه ای داری؟ گفت:شب توی نمازخونه می بینمت!

از چادر بیرون رفت...تا شب ندیدمش.

نماز خوانده شد و بعد از نماز بلافاصله مداح شروع به خواندن کرد.

به جایی رسید که خواست تا چراغ ها را خاموش کنند.

قبل از خاموش شدن چراغ ها،لحظه ای آقا رضا را دیدم که به دیوار حسینیه تکیه کرده بود.

هنوز نمی دانستم چه نقشه ای دارد.

در میان سر و صدای گریه و سینه زنی متوجه آقا رضا شدم که در تاریکی بین بچه ها راه می رود و

 می گوید:گلاب!گلاب!

با خودم فکر کردم ،احتمالا آقا رضا از انجام نقشه اش منصرف شده!دارد به بچه ها گلاب می زند.

به من که رسید شیشه ی گلاب را به دستم داد و گفت:گلاب!

من هم مثل بقیه دو دستم را باز کردم و از نقشه ی او غافل بودم.

او در همان تاریکی توی دستهای من هم گلاب ریخت...

با تمام شدن دعا چراغ ها را روشن کردند.

یک باره دیدم همه ی صورت ها به پهنای دو دست سیاه شده است.

به بغل دستی گفتم:چرا صورتت رو سیاه کردی؟گفت:تو چرا رو سیاه شدی؟

نگاهی به هم کردیم و خندیدیم...همه همینطور بودند.

آقا رضا مقداری جوهر توی گلاب ریخته و با استفاده از تاریکی به همه تعارف گلاب کرده بود.

شهید رضا قندالی