خلقت انسان

به خدا گفتم! چرا مرا از خاک آفریدی؟ چرا از آتش نیستم !؟

تا هرکه قصد داشت بامن بازی کند، او را بسوزانم !

خدا گفت: تو را از خاک آفریدم

تا بسازی ! . . . نه بسوزانی !

تو را از خاک، از عنصری برتر ساختم . . . تا با آب گـِل شوی و زندگی ببخشی . . . از خاک آفریدم تا اگر آتشت زنند ! . . . بازهم زندگی کنی و پخته تر شوی . . . باخاک ساختمت تا همراه باد برقصی . . . تا اگر هزار بار تو را بازی دادند، تو برخیزی ! . . . سر برآوری ! . . .

در قلبت دانهٔ عشق بکاری ! . . .

و رشد دهی و از میوهٔ شیرینش زندگی را دگرگون سازی ! . . .

پس به خاک بودنت ببال . . .

خاک

 حتما بخونید

بر خاکی نشسته بودم

که خدا آمد و کنارم نشست!

گفت: مگر کودک شده ای، که با خاک بازی میکنی! 

گفتم: نه! ولی...

از بازی آدمهایت خسته شده ام!

همان هایی که حس می کنند هنوز خاکم

و روح تو در من دَمیده نشده

من با این خاک بازی میکنم، تا آدمهایت را بازی ندهم!

خدا خندید...

پرسیدم خدایا

چرا از آتش نیستم!؟

تا هر که قصد بازی داشت را بسوزانم!

خدا اما ساکت بود!

گویا از من دلخور شده بود!

گفت: 

تو را از خاک آفریدم

تا بسازی، نه بسوزانی...!

تو را از خاک از عنصری برتر ساختم

از خاک ساختم

که با آب گل شوی و زندگی ببخشی...

از خاک که اگر آتشت بزنند

باز هم زندگی میکنی و پخته تر میشوی...

با خاک ساختمت تا همراه باد برقصی...

تو را از خاک ساختم

تا اگر هزار بار آتش و آب و باد تو را بازی داد

تو برخیزی...

سر برآوری...

در قلبت دانهٔ عشق بکاری...

و رشد دهی و از میوهٔ شیرینش لذت ببری...

تو از خاکی

پس به خاکی بودنت ببال

و من هیچ نداشتم برای گفتن به خدا!

استاد پناهیان

شیطان

 پرسیدم: «چرا می خندی؟»

پاسخ داد:«از حماقت تو خنده ام می گیرد»
پرسیدم: «مگر چه کرده ام؟»
گفت: «مرا لعنت می کنی در حالی که هیچ بدی در حق تو نکرده ام»
با تعجب پرسیدم: «پس چرا زمین می خورم؟!»

جواب داد: «نفس تو مانند اسبی است که آن را رام نکرده ای. نفس تو هنوز وحشی است؛ تو را زمین می زند.»
پرسیدم: «پس تو چه کاره ای؟»
پاسخ داد: «هر وقت سواری آموختی، برای رم دادن اسب تو خواهم آمد؛ فعلاً برو سواری بیاموز. در ضمن این قدر مرا لعنت نکن!»
گفتم: «پس حداقل به من بگو چگونه اسب نفسم را رام کنم؟»
در حالیکه دور می شد گفت: «من پیامبر نیستم جوان ...!

امتحان

انسان خوب

خدایا مرا ببخش

هوا بارانی و خدا از همیشه به من نزدیک تر بود . آهسته در گوشم زمزمه کرد : ای انسان به باران بنگر که چگونه خود را عاشقانه فدا می کند ، تا حیاتی نو به ارمغان آورد ...

و به آفتاب نگاه کن صادقانه می سوزد تا گرمای وجودش گردون زندگی را بچرخاند ...

حال ای انسان به خاک نظاره کن که با چه گذشتی به همه اجازه می دهد تا از ذره ذره ی وجودش بهره مند شوند ...

و به ماه فکر کن او فداکارانه نور را از آفتاب تقاضا می کند ، تا تو ای انسان در تاریکی شب نهراسی ...

آری گفتنی ها زیاد است اما خرد تو از درک این حقایق عاجز و نا توان است !

و دوباره سکوتی عمیق همه جا را فرا گرفت . . .

این بار خداوند از دریچه ی قلبم با من سخن می گفت . تمام بدنم به لرزه در آمده بود و عظمتی بس شگرف تمام وجودم را احاطه کرده بود !

خدا به من گفت : ای انسان ای کسی که تمام فرشتگان در عرش بر تو سجده کردند . تو چه کردی ؟ مگر من از روح خودم در تو ندمیده بودم ؟ آری مگر تو از جنس خاک نیستی ؟ پس فروتنی وگذشت خاک را کجا جا گذاشتی ؟ ای انسان ای اشرف مخلوقات پس شرافت یک انسان را به دست چه کسی سپرده ای ؟

آیا فراموش کرده ای روزی پروانه معصومیت را از تو آموخت ؟ و پرستو عشق را از تو به یادگار برد ؟

زمانی ملائکه تو را قدیس می دانستند و حتی ابلیس تو را تحسین می کرد . ای انسان تو گذر صادقانه را از یاد بردی و حتی نگاه کردن به شبنم در یک صبح روحانی را فراموش کردی ؟!

ای انسان ملائکه بازگشت دوباره ی تو به گوهر وجودیت را چشم انتظارند ...

 این ها را گفت و همه جا ساکت شد ...

من که این بار اشک دیدگان دنیوی ام را نابینا ساخته بود ولی دیده ی دلم از همیشه بینا تر بود ، با صدایی لرزان اما ملکوتی مانند همیشه توانستم بگویم  ::.. خدایا مرا ببخش ..::

تو را صدا می زنم

در پس کوچه های زندگی

نگاهی می کنی رو به سمت پژواک و

. . . . . . . . .  . . . . . . .

این گونه  ابدیت  آغاز میشود

کوچه های قلبم پر از عطر حضور توست...

خدایا کوچه های قلبم 

پر از عطر حضور توست

همیشه کنارم باش -

همیشه پناهم باش

هرگز دستم را رها مکن ...

                               هرگز...

راه اصلاح بشر

آنچه باشید که دوست دارید ....

همه چی ارزان !!!