شهید امیر نظری

شوخ طبع و با نشاط بود...

می گفت:بچه ها حالا که قرار است به مرخصی برویم،

شب منزل ما باشید تا صبح با وضع آراسته ای به دیدن خانواده اتان بروید.

نیمه شب بود.زنگ منزل به صدا در آمد...

امیر دزدکی سرش را به داخل آورد و با صدایی آرام گفت:

«سه چهارتا از بچه ها امشب منزل ما هستند،لطفا غذا»

وقتی در باز شد،دیدم یک گروهان نیرو پشت سرش به راه افتادند.

بیست نفری می شدند.به سرعت به آشپز خانه رفتم.املتی آماده کردم...

چون بچه ها خسته بودند،خیلی زود خوابشان برد...

نزدیک اذان صبح شد...

بچه ها یکی بعد از دیگری،برای اقامه ی نماز بلند می شدند هر کدام به چهره ی آن یکی خیره می ماند.

جز امیر همگی صورتشان قرمز بود.فریاد کمک خواهی امیر ما را از خواب بیدار کرد.

وقتی پدرش به طبقه ی بالا رفت...

متوجه شد که امیر شبانه لوازم آرایشی را پیدا کرده و تک تک بچه ها را آرایش می کند.

آنها هم چون دیدند،همگی رنگی شده اند،جز امیر او را به باد کتک می گیرند.

امیر همانطور فریاد می زد:«بابا!می خواستم شما را با چهره های آراسته به خانه اتان بفرستم»  

شهیـــــــــــــد امیر نظری ناظر منش