دلـم التـمـاس-دعا میـخواهد،
از همان الـتمـاس دعــاهــایـی کـه آدمـی زاد یـک وقــت هــایـی دلــش را بـه دریـا مـیــزند
و به خــلـق الله رو مـی انــدازد کــه بــرایـش دعـا کـنـند .
از آنــهــایــی کــه از تـه_جـانَــت،
لا بــه لای بـغــض هــا،
بــا چــه زوری بــالا مـی آید ..
آنـوقـت بـا هــمــه ی وجــود، دلـت را بــه زمــزمـه ی خــدایـا گفـتـن ِ خــلـق-الله خــوش میـکـنـی..
کـه اگــر صــدای تــو بــه عــرش نـرســیـد!
لااقـل یــکـی از همیـن خـلـق-الله صــدایــش آنـقـدر رسـا اسـت که عـرشـیان و فرشـیـان از خـــدایا گـفتـنَش
..خدایا بگویند ..
التماس دعایت مستجاب
فقط همین...
امام رضا (علیه السلام):
عقل شخص مسلمان تمام نیست، مگر این که ده خصلت را دارا باشد:
1 از او امید خیر باشد.
2 از بدى او در امان باشند.
3 خیر اندک دیگرى را بسیار شمارد.
4 خیر بسیار خود را اندک شمارد.
5 هر چه حاجت از او خواهند دلتنگ نشود.
6 در عمر خود از دانش طلبى خسته نشود.
7 فقر در راه خدایش از توانگرى محبوبتر باشد.
8 خوارى در راه خدایش از عزّت با دشمنش محبوبتر باشد.
9 گمنامى را از پرنامى خواهانتر باشد.
10 سپس فرمود: دهمى چیست و چیست دهمى؟ به او گفته شد: چیست؟ فرمود: احدى را ننگرد جز این که بگوید او از من بهتر و پرهیزکارتر است.
مهمان تا صاحب خانه را ملاقات نکرده و ندیده
است فکر می کند اصلا مهمان نیست و به دزدی آمده است؛ لذا تا صاحب خانه را نشناخته است
باید خیلی احتیاط کند. اما وقتی صاحب خانه را شناخت و دید، دیگر هر چه خواست می خورد.
تنها وظیفه ی مهمان این است که هر چه صاحب خانه گفت بکند و هر چه هم به او داد بگیرد
و نگوید کم است یا چیز دیگری می خواهم.
در دنیا اگر خودت را مهمان حساب کنی و حق تعالی را میزبان ، همه غصه ها می رود . چون هزار غصه به دل میزبان است که دل میهمان از یکی از آنها خبر ندارد . هزار غم به دل صاحبخانه است که یکی به دل مهمان راه ندارد . در زندگی خودت را میهمان خدا بدان تا راحت شوی . اگر در میهمانی یک شب بلایی به تو رسید شلوغ نکن و آبروی صاحبخانه را حفظ کن .