سهراب سپهری

زیباترین قسم سهراب سپهری :

نه تو می مانی و نه اندوه و نه هیچ یک از مردم این آبادی 

به حباب نگران لب یک رود قسم ، 

 و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت ،  

غصه هم می گذرد ،   

 آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند 

لحظه ها عریانند  

 به تن لحظه خود ،    

جامه اندوه مپوشان هرگز .

زندگی

 سهراب برای چه گفتی زندگی خالی نیست ؟؟؟

 برای چه گفتی مهـــــربانیـــ هستـــ ســــیبـــ هستـــ ایـــمانــــ هستـــ؟؟؟

 توی دنیایـــ که آدم هاش حتی کلمه ی خـــــدا براشون غریبهـــ

 بایـــد گفتـــ:

 زندگیـــــ خالیستـــــ

  مهـــــر بانی نیستـــــ 

 ایمانـــ نیستــــ

 شاید بتوانـــ گفتـــ سیب هستــــ ...

 نمیدانمـــ خدایا...

 بخونمــــ؟؟؟

 روزگاریــــ مردمـــ دنیا دلشانــــ درد نداشتــــ

  هر کسیـــ غصه ی اینـــ را که چه میکرد نداشتــــ

 چشمه ی سادگیــــ از لطف زمین میجوشید

 خودمانیم زمینـــ اینــــ همه نامرد نداشتـــ....!!!!

صبـر کن سهراب

صبر کن سهراب ! قایقت جا دارد؟

آب را گل کردند چشم ها را بستند و چه با دل کردند …

وای سهراب کجایی آخر ؟ … زخم ها بر دل عاشق کردن ، خون به چشمان شقایق کردند…

ای سهراب کجایی که ببینی حالا دل خوش سیری چند

صبــــــــ ـــــــــر کن ،

سهــــــــ ـــــــراب …!

قایقت جا دارد؟ من را نیز با خود ببر

اینجا عاشقی بین مردم مرده است

تا نیاید گل نرگس زندگی دشوار است

شاید آن روز که سهراب نوشت تا شقایق ها هست زندگی باید کرد،

خبری از دل پر درد گل یاس نداشت.

 باید این جور نوشت...

 هر گلی هم باشد چه شقایق، چه گل پیچک و یاس،

تا نیاید گل نرگس زندگی دشوار است.