خدایا...

خدایا

بعضی ها آن قدر کوچکند 

که برای بزرگ شدن ؛ نیاز دارند مرا زمین بزنند و روی شانه هایم بایستند

خدایا به من صبر بده

به من یاد بده که خیلی زیباست اگر پیشانی ام از مُهر سیاه نباشد . 

اما توی دلم هیچ بغض و کینه ای نداشته باشم

به من یاد بده که قبول کنم ؛ با گروهی از انسان ها این گونه رفتار کرد 

که هر گاه هر چه گفتند بگوییم شما درست میگویید !! ... 

مگر به کجای دنیا برمیخورد. 

آن دسته از مردم ِ بی غیرتی... که اگر تمام دنیا را آب ببرد

آنها را خواب ِ بی خبری برده

آن گروه از مردمانی که نماز میخوانند .. روزه میگیرند ؛ اما .... هیچ وقت عبادت نکرده اند

آن دسته از کسانی که همیشه به اندازه ی تمام ِ عقده هاشان به آنها بدهکاری

آن جماعتی که ارث پدری طلب دارند ..

خبر از دردها و زجر کشیدنت ندارند ؛ 

اما تا صدای خنده ات به گوششان میرسد ؛ از عقده لبریز میشوند

آن دسته ای که همیشه ی عمر باید خادمشان باشیم . 

آخ چقدر دلم برای کمبودهای این آدمها می سوزد

خدایا یادم بده ؛ چشم ببندم روی روزها و سالها و  لحظه هایی که

باید خیلی ها کنارم ؛ می بودند و نیستند و نبودند

انگار که سالهاست در بیرون از این دنیا سیر میکنند ... 

برخی هایی که بود و نبودشان فرقی نمیکند و هیچ وقت نمیشود روی آن ها حساب کرد ..

خدایا به من صبر بده