وصیت نامه شهید اکبر ملکی نوجده‌ای
پدر و مادرم، وظیفة شما بسیار سنگین است، و همة شما باید فدای اسلام شوید. سعی کنید جهاد اکبر کنید و به دنبال آن، در همه‌حال، جهادهای دیگر و مبادا زن و بچه یامال این دنیا شما را فریب دهد. این دنیا زرق و برق شیطان است. و هر لحظه انسان را به طرف جهنم سوق می‌دهد. بترسید از جهنمی که روز قیامتش فقط هزار سال است. از جهاد در راه خدا غافل نشوید که عاقبت شومی دارد. و از شما می‌خواهم که از مسیر ولایت‌فقیه زمان خارج نشوید و گوش به فرمان او باشید و کتاب‌های شهیدان بزرگ اسلام، یعنی مطهری و دستغیب، را بخوانید.
چادرم در مشتش بود که شهید شد.
بیمارستان از مجروحین پر شده بود...
حال یکی خیلی بد بود...
رگ هایش پاره پاره شده بود و خونریزی شدیدی داشت.
وقتی دکتر این مجروح را دید به من گفت بیاورمش داخل اتاق عمل.
من آن زمان چادر به سر داشتم.
دکتر اشاره کرد که چادرم را در بیاورم تا راحت تر بتوانم مجروح را جابه جا کنم...
مجروح که چند دقیقه ای بود به هوش آمده بود به سختی
گوشه چادرم را گرفت و بریده بریده و سخت گفت:
من دارم می روم تا تو چادرت را در نیاوری.ما برای این چادر داریم می رویم...
چادرم در مشتش بود که شهید شد.
از آن به بعد در بدترین و سخت ترین شرایط هم چادرم را کنار نگذاشتم...
آرپی جی60
تا سند تصویری نشان ندهی کسی قبول نمی‌کند تیری که با صدای سوتش همه سنگر می‌گیرند، صاف به درون بازوی رزمنده آذری زبان می‌رود و ایشان تنها لبخند می‌زند و می‌گوید:
▬ مهمان حبیب خداست، حتی اگر آرپی‌جی 60 باشد! ▬
روحش شاد
ا˙·٠•اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ˙·٠•
هفته دفاع مقدس مبارک
هفته مردان مرد گردانی که دشمن ذلیلانه بپایشان می افتاد
گلهایی که پر پر شدند تا دیگران آسود و با فراق بال رشد و
نمو کنند و ببالند به ایران اسلامی که همچون خاریست در
چشم دشمنان خدا و اسلام
چرا می جنگی
پسرم می پرسد : تو چرا می جنگی؟
من تفنگم در مشت
کوله بارم بر پشت
بند پوتینم را میبندم
مادرم آب و آیینه و قران در دست
روشنی در دل من میبارد
بار دیگر پسرم می پرسد: تو چرا میجنگی
با تمام دل خود میگویم
تا چراغ از تو نگیرد دشمن .
خاطرات کوتاه و بامزه از جبهه 2
راننده آمبولانس بودم در خط حلبچه، یک روز با ماشین بدون زاپاس رفته بودم جلو شهید و مجروح بیاورم. دست بر قضا یکی از لاستیکها پنچر شد. رفتم واحد بهداری و به یکی از برادران واحد گفتم: آپاراتی این نزدیکیها نیست؟ مکثی کرد و گفت: چرا چرا. پرسیدم: کجا؟ جواب داد: لاستیک را باز کن ببر آن طرف خاکریز (منظورش محل استقرار نیروهای عراقی بود) به یک دو راهی می رسی، بعد دست چپ صد متر جلوتر سنگر فرماندهی است. برو آنجا بگو مرا فلانی فرستاده، پسر خاله ات! اگر احیانا قبول نکرد با همان لاستیک بکوب به مغز سرش ملاحظه من را نکن.
سال 66 برای اعزام به ستاد مربوطه رفتم ولی از سنم ایراد گرفتند، گفتم: من نیروی ایمان و عشق دارم و شما آن را نمی بینید. می خواهم همسنگر « حسین فهمیده » باشم تا روز قیامت یقه ما بچه های سیزده ساله را نگیرد.
خلاصه با زبان ریختن و پارتی بازی رفتم جبهه. موقع عملیات که شد و می خواستند نیروها را از "دزفول" به غرب ببرند دوباره سن و سال اسباب درد سرمان شد. به مسئول پنجاه ساله ای که می گفت شما نمی خواهد بیایید گفتم: شما اگر مهمان منزلتان بیاید گل پژمرده را جلویش می گذارید یا غنچه تازه شکفته و شاداب را. (فهمید چه می خواهم بگویم) گفت: حالا دیگر ما پژمرده شده ایم! امان از زبان شما بسیجیها. دیگر چیزی نگفت.
از کتاب فرهنگ جبهه جلد سوم (شوخ طبعی ها) نوشته سید مهدی فهیمی
تورجی چند خط روضه حضرت زهرا برام بخون...
شهید تورجی زاده پشت بی سیم چه خواند که حسین خرازی از هوش رفت؟؟
خط مقدم کارها گره خورده بود خیلی از بچه ها پرپر شده بودند خیلی مجروح شده بودند .
حاجی بی قرار بود اما به رو نمی آورد خیلی ها داشتند باور می کردند اینجا آخرشه یه وضعی شده بود
عجیب تو این گیر و دار حاجی اومد بی سیم چی را صدا زد.
حاجی گفت: هر جور شده با بی سیم تورجی زاده را پیدا کن (شهید تورجی زاده فرمانده گردان یازهرا ) مداح با
اخلاص و از عاشقان حضرت زهرا بود.
خلاصه تورجی را پیدا کردند
حاجی بی سیم را گرفت با حالت بغض و گریه از پشت بی سیم گفت:
تورجی فقط یک بیت زمزمه کرد که دیدم حاجی از هوش رفت
صدا را روی تمام بی سیم ها انداخته بودند
بچه ها دارند تکبیر میگند خط را گرفته بودند عراقی ها را تارو مار کردند
تورجی خونده بود :
در بین آن دیوار و در ، زهرا صدا می زد پدر، دنبال حیدر می دوید، از پهلویش خون می چکید
زهرای من، زهرای من...
سلام بر شهدا
سلام برآنهایی که از نفس افتادند تا ما از نفس نیفتیم،
قامت راست کردند تا ما قامت خم نکنیم،
به خاک افتادند تا ما به خاک نیفتیم،
سلام بر آنهایی که رفتند تا بمانند و نماندند تا بمیرند.
سلام بر شهدا!
خون های این انقلاب
2.درگیری بااشرار و منافقین 20000 نفرشهیدتقدیم کرده ایم
توسط منافقین13000نفر شهیدتقدیم کرده ایم
3.در درگیریهای دفاع مقدس بصورت مستقیم
172000نفرشهیدتقدیم کرده ایم
4.در بمباران دشمن16000شهیدتقدیم کرده ایم
5.جمع شهداجنگ تحمیلی 188000 نفرشهیدتقدیم کرده ایم
6درسال 65بیشترین شهید41000 نفرشهیدتقدیم کرده ایم
7.سن72درصدازشهدایعنی155000هزارشهید
بین16تا25سال بوده است
8.در20ساله ها۳0000 نفرشهیدتقدیم کرده ایم
9.درجنگ تحمیلی بطور میانگین ازهر230نفرازجمعیت کشور
یک نفرشهیدتقدیم کرده ایم
در استان اصفهان ازهر144نفریک نفر
دراستان قم ازهر148نفر یک نفر
دراستان سمنان ازهر155نفر یک نفرشهیدتقدیم کرده ایم
10.درمیان اقشار مختلف مردم جامعه روحانیت
بیش از 10برابرمیانگین کل اقشارجامعه
وبیش از 5برابرمیانگین جامعه شهیدتقدیم کرده اند
11.حدود6400نفر ازشهدا زن بوده اند
12.حدود56000 نفر ازشهدا متاهل وبقیه مجرد بوده اند
13.قشرمستضعف97درصد شهدا مرفعین متدین 3درصد
شهیدتقدیم کرده ایم ومرفین بی درد1شهید هم نداده است
14.از تحقیق بروی وصیت نامه شهدا انگیزه انها
ادامه راه شهادت و امام حسین (ع)
وپیروی از امام ودفاع ازاسلام بوده است
15.امار جانبازان زیر25درصد219500نفر
جانبازان بین25تا50درصد151800نفر
از50تا70درصد19700نفر
جانبازان70درصد6500نقر
مجموعا397500نفرجانباز تقدیم کرده ایم
16.درجنگ تحمیلی 42175نفر ازاده داشتیم
که21هزارنفر از انهاجانباز هستند
خدایا بیشتر از این ما ار شرمنده شهدا مکن و از اینهمه گناه و معصیت نجاتمون بده
تشنه لب
یک پسر بچه دیدم مجروح افتاده بود گوشه ی سنگر...
نشستم کنارش بهش گفتم : وایسا الان می رم برات آب میارم ...
دستم را گرفت . گفت : نه حاجی آب می خوام چی کار ! فقط برو از اینجا !!!
اصرار کردم که نه حتما باید برات آب بیارم..
باز گفت : آب نمی خوام برو ..
نیگا کن الان که آقام داره میاد
اگه تشنه نباشم ، چه جوری توی صورتشون نگاه کنم
دل دوبــاره عشــــق قسمت کرده است
دل دوبــاره عشــــق قسمت کرده است
یــــاد کاوه، یــــــاد همّـــت کـرده است
یـــاد ســـــــرداران بی سر کرده است
یــــاد بـــــدر و یـــاد خیــبر کرده است
یــــــاد مجـــنون و شلـمــچه کرده است
یـــــــاد غــــوغای حـــلبــچه کرده است
یــــاد فـــکّــه، یــاد مــهران کرده است
یــــاد نجــــوا های چــمران کرده است
یـــاد سـربنــدهای یا زهـــرا (س) بخیر
یـــــاد آن دل های چون دریـــــا بــــــخیر
یــــــــاد آن نـــام آوران بـــی ریـــــــــا
یـــاد آن جان بر کـــفان جبـــهـــــــه ها
یـــــاد ســـنگـــــــرهـــای تــوأم با صفا
نیــمـــه شبـــهــا ذکـــر حـــقّ، یاد خـدا
یــــاد ســــــرباز شــــــهید بی پـــلاک
یــــــاد آن تــن های افتـــاده به خـــاک
شادی روح شهدای عزیزمون صلوات
شهید علی محمد طاهری
مادر به دیدار فرزندش شتافت.
زندگی نامه فرمانده شهید علی محمد طاهری:
فرزند :کرمعلی
متولد : 1346شهادت : 11/12/65 کربلای5
شهید علی محمد طاهری در سال 1346در شهرک بنوار ناظر از توابع شهرستان اندیمشک به دنیا آمد قبل از تولد مادرش خواب می بیند فرزندش درپارچه کاملا سفیدی پیچیده شده درحالیکه چشمهای کودک بسته شده بود باناله و شیون مادر ،خانمی جلومی آید وبه او می گوید نترسی چیزی نیست وبچه را از مادر می گیرد مادر به اومی گوید فرزندم را کجا می بری ؟مال خودم است! که در جواب به او می گوید: این بچه مال تو نیست بلکه امانتی است که در دست توست وقتی کودک متولد می گردد نام او را از روی قران انتخاب نموده و علی محمد می گذارند. علی محمد دوران کودکی را در شهرک بنوار سپری می کند و در دوران طفولیت همراه برادر کوچکش به کلاس قران که در مسجد برگذار می شد می رفت.
یکی از همرزمان شهید نقل می کند: بسیار دلسوز بود و هر مسئولیتی را که می پذیرفت به نحو احسن انجام می داد یعنی احساس می کرد که این مسئولیت یک امرخدایی است-نگاه معنوی بدان داشتند و از تمام توان خود استفاده می کردند در دوران دفاع مقدس کل زندگی خود را روی آن گذاشتند و گذشتند از رزمندگی و جهاد, فرماندهی را در طول دفاع مقدس بر عهده داشت و از تمام لذایذ و دلبستگی ها و خوبی ها و راحتی ها و از درس گذشت و در خود جبهه هم به این صورت بود و مدام فعالیت می کرد وحتی از خواب خود می گذشت چون نسبت به کار خود احساس مسئولیت می کرد. به نقل از همرزمان او: زندگی این شهید بزرگوار خلاصه ای از عشق بود. و درتاریخ 11/12/1365 در عملیات غرور آفرین کربلای 5 در شلمچه به شهادت می رسد. قبل از شهادتش عکس خود را برمی دارد و می گوید: اگر دست چپش را بیاندازیم خیلی بهتراست تااینکه این دست بماند وبعد هم دستش را قیچی می کند وقتی به او گفته می شود چرا این کار رامی کنی می گوید: این دست باید بیافتد و زمانی هم که به شهادت می رسد دست چپش افتاده بود خانواده اش افتخارمی کنندکه در شهر کوچک محل سکونتشان هدیه ای در راه اسلام نثار کرده اند و شهید علی محمد طاهری را بمانند تاجی بر سر خود می دانند.
و اما رازی که تا قبل از شهادتش هیچ وقت ما متوجه نشده بودیم
شهید علی محمد طاهری از ناحیه پاها به خصوص زانو، درد و رنج زیادی کشیده بود ونمی بایست این همه فشار را روی پاها و زانوهای خویش بیاورد ولی ما شاهد بودیم علاوه بر آموزشهای خاکی آموزش غواصی می داد و ساعتها در میان آب سرد بود ولی هرگز نمی دیدیم که بگوید پاهایم درد می کند. این بنده حقیر این موضوع را از زبان برادرش مسعود طاهری که در آن زمان سنش بسیار کم بود ولی درخدمت گردان حمزه اندیمشک به عنوان بی سیم چی بود شنیدم.
اللهم صل علی محمد وال محمد وعجل فرجهم
واحشرنا معهم واهلک اعدائهم اجمعین
لبخند به مرگ
گفتم که : چرا دشمنت افکند به مرگ ؟
گفتا که : چو دوست بود خرسند به مرگ
گفتم که : وصیتی نداری ؟ خندید ...
یعنی که همین بس است : لبخنــــد به مـــرگ ....
الله اکبر چقدر معصوم
پاهات کو برادرم..!! فداش کردی..؟؟ برای چی..؟؟ برای کی..؟؟ برای دفاع از ناموست..!!
خوب شد..!! خوب شد که امروز دیگه نیستی..!! نیستی تا ببینی..!!
بعضی ها که ادعای روشنفکری میکنن چه طوری لباس میپوشن..!!
چگونه رو حرفای شما پا میذارند..!!
آخ....!!! شیطونه میگه....!!! اصلا به من چه.... اگه اصلاح میشن که هیچی!!! اگه نه:
پاشون بشکنه...
اللهم ارزقنا توفیق شهادة فی سبیلک
وادامه دهنده راه امام و شهدا قرار بده
و همۀ شهدای گرانقدراز صدر اسلام تا به امروز
اللهم صل علی محمد وال محمد وعجل فرجهم
واحشرنا معهم واهلک اعدائهم اجمعین
الهی بحق عمۀ سادات «عجل لویک الفرج»
یا زهــــــــــــــرا سلام الله علیها
خاطرات یک جانباز شیمیایی از اسارت
دشمن با آتش سنگین و استفاده از گازهای شیمیایی توانست خط را بشکند.
بعد از شهادت چند نفر از دوستانم و بعد از اینکه آن گازها قسمتی از بدنم را
سوزاند و بی حال گشتم، اسیر شدم.
وقتی عراقی ها آمدند تا مرا به پشت جبهه منتقل کنند، دیدم که همه ی آنها ماسک زده اند.
ما مجبور بودیم که صورت خود را با تیغ بتراشیم. به هر ده نفریک نصفه
تیغ می دادند. تیغ را از پول خودمان می خریدیم، اما عراقی ها آن را نگه می
داشتند و روزهای دوشنبه و جمعه به ما برمی گرداندند برای اصلاح.
کلاس های عربی، انگلیسی، آموزش قرآن و... که برپا می شد، کمک بزرگی بود
به رشد فکری بچه ها. با برپایی نماز، دعا، خواندن قرآن، مراسم عزاداری و
به طورکلی عبادت های فردی مخالف بودند. آنها موافق یک برنامه بودند، برنامه
بزن و برقص!
با حقوق یک ماهه ی خود که یک دینار و نیم می شد، شکر، چای، شیرخشک و
مایحتاج خود را از عراقی ها می خریدیم. برای اینکه آب گرم برای تهیه چای
داشته باشیم، با پیدا کردن یک تکه سیم و یک قوطی حلبی، وسیله ی ساده ای
مانند المنت درست می کردیم. اگر المنت را سربازی پیدا می کرد، پنج روز
مرخصی تشویقی نصیب او می شد و دنیایی از کتک و شکنجه، نصیب ما!
آب حمام سرد بود. به خاطر استحمام با آب سرد، بچه ها به درد کلیه،
رماتیسم، بیماری های دیگر دچار شده بودند. فقط در زمستان آن هم در قاطع ما
یک آبگرمکن بود که چند خط در میان کار می کرد! از هفت روز هفته، یکی – دو
روز خاموش بود، یکی دو روز خراب بود و اگر سهمیه نفت اش می رسید، یکی دو
روز هم روشن بود! دو بار سرکردگان منافق آمدند به اردوگاه ما برای پناهنده
جمع کردن. بیشتر آزادگان اعتنائی -حتی به گوشه چشمی- به آنها نمی کردند،
اما یکی از آنهایی که چشم به در باغ سبز منافقان دوختند، خیلی زود رسم
وفاداری را زیر پا گذاشتند. آسایشگاه تنها محل استراحت نبود، دستشویی هم
بود!
مدت ماندن درآسایشگاه، گاه به هفت، هشت ساعت می رسید. بچه ها برای
اینکه از ناراحتی نگهداشتن مدفوع خود رنج نبرند، یک سطل تهیه کرده بودند که
در همان رفع حاجت می کردند!
راوی: آزاده نادر حقانی-ابهر
هشت سال غیرت ...
برخورد اولمان بود. به من گفت: «شما می دونید من قبلاً ازدواج کردم و این ازدواج دوم من است؟»
انتظار نداشتم، گفتم: «نه! به من نگفته بودند.»
گفت: «شما باید بدونید من قبلاً با جبهه و جنگ ازدواج کرده ام، شما همسر دوم من هستید.»
همه چیز را رک و پوست کنده گفت.
گفت: «انتهای راه من شهادت است و اگر جنگ هم تمام شود و من شهید نشوم هر کجای دنیا که جنگ حق علیه باطل باشد، می روم آنجا تا شهید شوم.»
خبر شهادتش را که آوردند، برای من غیرمنتظره نبود. آمادگی اش را داشتم.
فرازهایی از توبه نامه شهید ۱۳ ساله(علیرضا محمودی)
وقتی راجع به شهدای
نوجوان حرف زده میشه اول از همه یاد شهید فهمیده یا بهنام محمدی تو ذهنمون
میاد ولی واقعیت اینه که تو جنگمون صدها بهنام محمدی ها و شهید فهمیده ها
داشتیم که متاسفانه یا اصلا چیزی راجع به اونا گفته نشده یا خیلی کم
بهشون پرداخته شده. به لطف خدا و مدد خود شهدا قراره ایشالله تو این پست
از یکی دیگه از اون بزرگمردهای کوچیک یادی بشه… فکر می کنم بارها این عکس رو دیده باشین. این عکس نوجوان ۱۳ ساله ی
کرجی شهید علیرضا محمودی پارساست که چند روز قبل از شهادتش گرفته شده که
معصومیتی خاص رو تداعی می کنه. وقتی تو زندگی این نوجوان سیر می کنیم می
بینیم که چطور جبهه به فرموده حضرت روح الله(ره) دانشگاه بوده و چطور مس
وجودها رو طلا می کرده. عشق واقعی به شهادت رو میشه تو گوشه گوشه ی زندگی
به ظاهر کوتاه علیرضا و دست نوشته ها و آثار بجا مونده ازش لمس کرد، چیزی
که شاید برای خیلی از مسن های این زمان گفتنش هم سخت باشه، ملکه ی ذهن و
رفتاری شهید علیرضا محمودیه…. برای شروع چند فرازی از توبه نامه ی ایشون رو اینجا ذکر می کنیم؛ فقط
قبل از خوندن یادمون باشه که این توبه نامه کسی است که هنوز به سن تکلیف
نرسیده ولی نگران ترک اولی هایی است که ازش سر زده…..
بار خدایا از کارهایی که کرده ام به تو پناه می برم از جمله :
از این که حسد کردم…
از این که تظاهر به مطلبی کردم که اصلاً نمی دانستم…
از این که زیبایی قلمم را به رخ کسی کشیدم….
از این که در غذا خوردن به یاد فقیران نبودم….
از این که مرگ را فراموش کردم….
از این که در راهت سستی و تنبلی کردم….
از این که عفت زبانم را به لغات بیهوده آلودم…..
از این که در سطح پایین ترین افراد جامعه زندگی نکردم….
از این که منتظر بودم تا دیگران به من سلام کنند….
از این که شب بهر نماز شب بیدار نشدم….
از این که دیگران را به کسی خنداندم، غافل از این که خود خنده دارتر از همه هستم….
از این که لحظه ای به ابدی بودن دنیا و تجملاتش فکر کردم….
از این که در مقابل متکبرها، متکبرترین و در مقابل اشخاص متواضع، متواضع تر نبودم….
از این که شکمم سیر بود و یاد گرسنگان نبودم….
از این که زبانم گفت بفرمایید ولی دلم گفت نفرمایید.
از این که نشان دادم کاره ای هستم، خدا کند که پست و مقام پستمان نکند….
از این که ایمانم به بنده ات بیشتر از ایمانم به تو بود….
از این که منتظر تعریف و تمجید دیگران بودم، غافل از این که تو بهتر از دیگران می نویسی و با حافظه تری…..
از این که در سخن گفتن و راه رفتن ادای دیگران را درآوردم….
از این که پولی بخشیدم و دلم خواست از من تشکر کنند….
از این که از گفتن مطالب غیر لازم خودداری نکردم و پرحرفی کردم….
از این که کاری را که باید فی سبیل الله می کردم نفع شخصی مصلحت یا رضایت دیگران را نیز در نظر داشتم….
از این که نماز را بی معنی خواندم و حواسم جای دیگری بود، در نتیجه دچار شک در نماز شدم….
از این که بی دلیل خندیدم و کمتر سعی کردم جدی باشم و یا هر کسی را مسخره کردم….
از این که ” خدا می بیند ” را در همه کارهایم دخالت ندادم….
از این که کسی صدایم زد اما من خودم را از روی ترس و یا جهل، یا حسد و یا … به نشنیدن زدم….
2خاطره از شهدا
توسل
در منطقۀ تفحص، بدنهای شهدا پیدا نمی شد. یکی گفت: بیایید به قمربنی هاشم متوسل بشویم. نشستند و به دست های علمدار سیدالشهداء متوسل شدند. درست است که دست های قمربنی هاشم قطع شد، اما بابالحوائج است. خود سیدالشهدا هم وقتی کارش در کربلا گره میخورد به عباس رو میانداخت.
نشستند و متوسل شدند؛ بعد از آن بلند شدند و خاک ها رو به هم زدند. یک جنازه زیر خاک دیدند، او را بیرون آوردند. الله اکبر! دیدند اسم این شهید عباس است. شهید عباس امیری گفتند: شاید پیدا شدن شهیدی به نام عباس اتفاقی است. گشتند و یک جنازۀ دیگر پیدا شد که دست راستش درعملیاتی دیگر قطع شده و مصنوعی بود. او را بیرون آوردند دیدند اسمش ابوالفضل است. فهمیدند اینجا خیمهگاه بنیهاشم است. گفتند: اسم این مکان را بگذاریم مقر ابوالفضل العباس.
آمدیم، نبودید
یکی از فرماندهان جنگ میگفت: خدا رحمت کند حاج عبدالله ضابط را. برایم تعریف می کرد: خیلی دلم میخواست سید مرتضی آوینی را ببینم. یک روز به رفقایش گفتم، جور کنید تا ما سید مرتضی را ببینیم. خلاصه نشد. بالاخره آقای سید مرتضی آوینی توی فکه روی مین رفت و به آسمونها پر کشید.
تا اینکه یک وقتی آمدیم در منطقۀ جنگی با کاروانهای راهیان نور. شب در آنجا ماندیم. در خواب، شهید آوینی را دیدم و درد و دل هایم را با او کردم؛ گفتم آقا سید، خیلی دلم میخواست تا وقتی زنده هستی بیام و ببینمت، اما توفیق نشد. به من گفت ناراحت نباش فردا ساعت 8 صبح بیا سر پل کرخه منتظرت هستم. صبح از خواب بیدار شدم. منِ بیچاره که هنوز زنده بودن شهید را شک داشتم گفتم: این چه خوابی بود، او که خیلی وقت است شهید شده است. گفتم حالا برم ببینم چی میشه.
بلند شدم و سر قراری رفتم که با من گذاشته بود، اما با نیم ساعت تأخیر، ساعت 8:30.
دیدم خبری از آوینی نیست. داشتم مطمئن میشدم که خواب و خیال است. سربازی که اون نزدیکیها در حال نگهبانی بود نزدیک آمد و به من گفت: آقا شما منتظر کسی هستید؟ گفتم: آره، با یکی از رفقا قرار داشتیم.
گفت: چه شکلی بود؟ برایش توصیف کردم. گفتم: موهایش جوگندمی است. محاسنش هم این جوری است.
گفت: رفیقت اومد اینجا تا ساعت 8 منتظرت شد نیامدی، بعد که خواست بره پیش من اومد و به من گفت: کسی با این اسم و قیافه مییاد اینجا، به او بگو آقا مرتضی اومد و خیلی منتظرت شد، نیامدی. کار داشت رفت. اما روی پل برایت با انگشت چیزی نوشته، برو بخوان. رفتم و دیدم خود آقا مرتضی نوشته: آمدیم نبودید، وعدۀ ما بهشت! سید مرتضی آوینی. (و کسانی را که در راه خدا کشته می شوند، مرده نخوانید، بلکه زنده اند؛ ولی شما نمی دانید. بقره، 154)
